Coward,

 

Everyone who still engages in Disembodied Language (DL) is a coward. Turning-Your-Back-O’Drama-Always-Crying-For-His-Mama is as good an example as any. He is the definitive proof, that any needy coward can become president. Surely, Joke-By-Gone-Hiding was anointed by this previous expert in Jerckology, Stupology and Filthology (JSF), three new disciplines, taught, in one course, at all major universities, online on Tik-Tok, as the inevitable next level of DEI and Critical Race Theory, instead of science.

 

The Always-Playing-With-Words-On-Emotions, Israel-Jew-Hating, Melo-Drama-O'Bamboozle had the audacity to write a slimy Passover message. I have read it and here is my comment. He talks about Jewish families, as if he has any empathy for those, who got taken hostage or were harmed and killed by Hamas, but the fact is, he is hyper-actively, virtue-signaling to People-Of-All-Religions, which, of course, We-The-People-Who-Are-Still-Here know, that this means, Muslims-In-The-United-States, to which the Pedo-Panderer-In-Chief is in vain trying to reach out, to win the next election.

 

Oh, yes, let’s talk about celebrating Passover and invoke feelings of togetherness, during the traditional seder meal – why is this not spelled with capital letters? – because, after all, the Democrats, in general, are such traditionalists?  Throw in That-All-Important-Speech-Word: Love, as you harp on your ever-lasting-happy memories in the Miraculously-Still-Called-White-House – how is it even possible, that name hasn’t yet been changed by your Corrupt-BLM-Friends? – where you and your communist’ comrades were creepily laughing about the Awfully-Tasting-Political-Language-Soup, you are still trying to serve, with its Upbeat-Hope-Giving focus on what should be said softly, kindly and understood as one Big-Inter-Sectional-Magic word: Resilience-Redemption- Even-Renewal-In-The-Face-Of-Persecution-And-Uncertainty.

 

The-Man-Who-Always-Hides-Behind-His-Wife is a coward, as it doesn’t ring true, to anyone with half a brain, the Snake-Oil-Salesman and his Anonymously-Target-Shopping-Wife-Michelle don't give a damn about those hostages, who are still alive. All they have ever really cared about, is to score Insidious-Political-Society-Demolishing points. Surely, there aren’t any Muslims, who care about Passover, because they want to wipe Israel and the Jewish people off the map. This Former-Religiously-Flip-Flopping-President, like the current, presumably, Democracy-Uniting-Saving-Scranton-From-Tyranny-President, wants to make it seem, as if Muslims are interested in Remembering-Everyone-Who-Is-Unable-To-Celebrate-The-Holiday-With-Their-Loved-Ones. This is such disingenuousness. Reading these words, let alone saying them out loud, so you would hear your own nasty voice, would make you want to Throw-Up-Inside-Of-Your-Mouth.

 

Another coward, Noam Chomsky, the hero of the left, who in a conversation with me – yes, I got a brief phone-conference with him, because he was, apparently, a little bit interested, in the importance of Embodied Language (EL) – simply refused to listen himself, when I let him know, that he wasn’t listening to himself and then he hung up on me. Being-Tirelessly-Humanistic-And-Uncompromising-With-DL (!) is where we got ourselves today. Like so many people, primarily on the left, Chomsky, as a speaker, wants others to listen to him, but is not interested in listening to himself and being able to have ongoing EL. In essence, Chomsky just wants to dominate the conversation and he has done this, by writing many books, which perpetuate the assumption, that something is going to change about human interaction, by reading and studying what has been written. This hoax is taught in all the colleges and universities. Also, few people still remember, this Incendiary-Linguist-Turned-Political-Activist, this Communist-Atrocity-Denying-Apologist was vehemently against B.F. Skinner’s Radical Behaviorism, the scientific approach to human behavior. This coward became the leader of the Utterly-Failed-Phony-Cognitive-Revolution, the academic movement, which is against science, but in favor of perpetuating DL, at any cost.    

 

Going back to the Loss-Suffering-You-Find-Your-Bed-As-You-Make-It-Gaza-Loving coward, who is trying to manipulatively and provocatively use Passover – an occasion on which people want to peacefully come together – once again, to pretend, as if He-Reaffirms-His-Commitment-To-The-Jewish-People, by merely Speaking-Empty-Words-And-Calling-For, what all these Crazy-Israel-And-America-Hating protesters are calling for, namely a cease-fire. Seder Meal is not the occasion to mourn the loss of Gazans.

 

I don’t care about any religion, as they always make it seem, as if religion is more important than our actual interactions with one another. As a freedom-loving individual, I don’t believe that Brutal-Fanatical-People-Who-Are-Willing-To-Destroy-Everyone-To-Have-Their-Way, have any right on safety or security, to practice their Aggressive-Disrespectful-Backward-Religion. So, to wish the Jewish people Chag Sameach, which means Happy Holiday, is an insult, because it is used to divert attention, to score political points with Muslims. It is the act of a coward, who was the president and who continues to incite violence. Likewise, Bernie Sanders, who said, you can’t negotiate with Hamas, is also a Coward-Without-A-Backbone, as he only said that to score political points.                         

 

Donors, 

 

Now that it has become evident, that practically all the major universities are anti-Israel and are, in fact, supporting Hamas, and, basically, don’t do anything, to protect the lives and the rights of Jewish students, it must be acknowledged, by the wealthy donors, that they have created this monstrous antisemitism, which currently is happening around the country, and, which, of course, is based on the anti-intellectual, woke, hateful bullshit, that is taught by our so-called educators. I ask anyone with money to spend, to now promote our Embodied Language (EL).

 

Everyone who wonders, how we got to where we are now, should know, we are where we are today, in our culture, in our society, because of our unconscious involvement in Disembodied Language (DL). It is astonishing that institutions of learning haven’t yet embraced the distinction between DL and EL. As long as we continue to be in denial of these different ways of dealing with our language, DL is going to wreak havoc, while it escalates, into violence and chaos, as it has always done from the beginning of time.

 

Don’t get me wrong, I don’t need any money from irresponsible donors, to do research on DL or EL. I know exactly what I am talking about. The truth about the great importance of the difference between DL and EL doesn’t depend on funding for research. Besides, I don’t have anything to prove to anyone, but I provide an opportunity for foolish, guilty, wealthy idiots, to redeem themselves and pour their money into something worthwhile. If they put their money into the dissemination of what I say about the validity of the DL/EL distinction, they would, literally, put their money where their mouth is.

 

Truly idealistic donors, have every reason, to be unhappy and outraged, about how their gift has been wasted, by the school, they once went to. They should feel remorseful for their misplaced loyalty, to the indoctrination, which goes on in the place of education. Preferably, their success should result into the success of others, but this is only going to happen, when they themselves acknowledge the difference between their own DL and EL. As of yet, there are no millionaires, who possess the courage and integrity, to give their support, to what the world really needs.

 

As a person, who has enthusiastically studied psychology – who got a Master of Arts and a Master of Science in clinical psychology, who almost reached the Ph.D., but dropped out, at the last moment, while writing his dissertation, as he could no longer tolerate the abuse, the utter disregard and the arrogant disrespect, for the very reason, he went into psychology, in the first place – I know, like nobody else, because I have studied it, I have worked in it, and I have taught it, that ‘mental’ health in the United States and in other countries, is a total joke. Not only millions of dollars, but millions of people are going down the drain, because our DL rules in every section of society, including academia.

 

Where the hell is this so-called stewardship, the relationship-building process, to form, to foster, these wonderful, positive, long-term bonds, which, presumably, occur after a gift is given? The bottom-line is: with DL, this never happens. We imagine such connections, but EL cannot be bought. The only bang, which anyone gets for their buck, which is, inadvertently, spend on DL, is more of the same, superficial, disastrous DL.

 

Here’s a little anecdote. Years ago, I was doing some volunteer work at a free health clinic. All I did was hang out and engage in EL, with the poor folks, who came in, to get some free care. A man came to me, who had heard about me from his wife, who, as a nurse, also volunteered her time at the clinic. Surprisingly, he wanted to talk with me about my ‘method’. Apparently, he was a millionaire and wanted to support me in writing about book about DL and EL. However, to make sure his money would be well-spend, he insisted, he wanted to sit in on the meetings he would arrange with a ghost-writer, so my book about the DL/EL distinction would become a best-seller. The only problem was, neither he, nor this well-established ghost-writer, had any interest in discovering – for themselves – what the immense difference between their own DL and EL was all about. Hilariously, this seemingly generous opportunity turned into a fiasco, and, eventually, I said: forget about it, because the millionaire and the ghost-writer, were unwilling to acknowledge their own DL. The same is true for psychiatrists, professors, priests, politicians, therapists, parents, painters, astrologers, behaviorists, singers, gurus, actors, magicians, writers, journalists or bosses, just to name a few...

 

Going back to the donors of the universities, which have become the breeding ground for communism, antisemitism, anti-Americanism, anti-free-speechism and anti-individualism, it is no surprise, this is all happening. As someone, who is able to have ongoing EL, who enjoys his well-deserved Language Enlightenment (LE), I know, the DL, that is still going on everywhere, is on its deathbed. DL, our usual way of dealing with language, is not the future, only our EL is.

 

If any of the – hopefully – upset donors are, as they have often claimed to be, still interested in the preservation of human dignity, they should consider my offer and contact me, to get to the bottom of the quintessential issue of our time. I talk with anyone, who is willing to stop their DL, so that they can have an experience of their EL. Technology can’t help us to have EL. Someone like me is needed, as I know what DL and EL is.

 

The job of supervising how these donations are spent or what their impacts might be, is in the interest of the institutions, who want to keep milking more money from their wealthy donors. Obviously, I don’t have any faith in any of these bureaucratic, political organizations, that is why, I speak directly to each millionaire, since they have the means to help me let everyone know about EL. Naturally, they have to want to know about EL themselves and they must admit, that they have wasted their money due to their DL.

 

Historically, in philanthropy, there was this idea that once a big gift was made, the mandatory ritual of thanking and honoring and praising the terrific, wonderful, fantastic donor occurred, so that he or she, would feel inclined to give again, but, other than that, there was no expectation. However, this shallow, tribal, arrangement is, of course, hopelessly outdated. In essence, we all, somehow, know, something is wrong with our DL, but we are not busy with our own language enough, to be able to stop our DL and have EL. It requires EL, to establish meaningful, ongoing engagement between donors and institutions.

 

People only give things to others, because they care about them. This is the problem with EL, because anyone, who will find out about it, wants to share it with others, but every time they do this with people, who only know how to have DL, their gift is squandered. Only good communication – EL – can assure us, everything will go according to plan. Let me be very clear: I only want to talk with those, who want to have EL with me. Yes, I care very much about what happens with my donation and if there are any millionaires out there, who are bored and tired with their own fake DL, I look forward to talking with them, so that we can enrich each other.      

 

Pink Full Moon,

 

Before I write some stories about the moon, I want the reader to know, these are just stories. However, stories are events in a person’s life, which become associated with whatever was happening at the moment these stories were told and listened to. This is known as Classical Conditioning or learning through the pairing of stimuli. May be, you have heard or read about the experiment, in which Ivan Pavlov paired food with the sound of a bell and made the dog salivate, after repeatedly pairing the sound of the bell with the food arrival. A dog, normally, doesn’t salivate, when hearing a bell, but a conditioned dog surely will have this response.

 

We are biological organisms, who learn through Classical as well as Operant conditioning. In the latter, antecedent stimuli precede a behavioral response, which is then socially reinforced by a postcedent stimulus. Operant and Classical condition are scientific procedures that predict the future-probability of a behavioral response.       

 

The unpleasant, unnatural, effortful sound of your voice, during your usual way of talking, which I call Disembodied Language (DL), is a very different sound, than the sound, which you only produce, on those rare occasions, in which you – unconsciously – were able to have some Embodied Language (EL). If you would talk out loud with yourself and listen to the sound of your own voice, while you speak, you would immediately hear this enormous difference. Moreover, you would prefer the sound of your EL and hate the sound of your own DL, as you will figure out, why you never wanted to listen to yourself. Although you have little knowledge about or experience with the sound of your EL, you experience and know immediately, that it is associated with everything, that is positive and desirable, while the voice of your DL, is related to everything that is negative and wrong in your life. Yes, the voice, which you use every day sounds strange, as you feel it has prevented you from being who you are and have always been. Your EL was never reinforced, as there was no one who knew enough about it, to reinforce it.  

 

During your DL – which, I repeat, is your usual way of talking – the sound of your own voice is inadvertently paired with a broad self-defeating behavioral repertoire, but the sound of your EL – which was never consciously made – relates to the relatively small behavioral repertoire of your wellness. Simply stated, you are so lonely, troubled, unhappy, dissatisfied, vindictive, jealous, isolated, hateful, stressed, frustrated, nervous, confused, anxious, etc., etc., because stimuli in your environment constantly trigger all the behaviors, which perpetuate your DL.

 

The other day, everyone was suddenly talking about the solar eclipse, the alignment of the sun, the moon and the earth. The moon, which was directly between the sun and the earth, casted a shadow on our planet. This event happens only once every eighteen years. With eye-protection, the sun’s outer atmosphere, or corona, was visible, because the sun’s disc was completely covered by the moon. Many people went out of their way, to get to what is known as the Path of Totality, from where they were able to witness a total, rather than a partial eclipse. This event signified an unusual moment in which many human beings, were, relatively speaking, briefly, observing the same reality. A similar phenomenon occurs once you engage in EL.               

 

I have always loved the Full Moon. As a child, I was sitting alone, watching the full moon, from a branch of a small tree and I was listening to the beautiful singing of a bird. The streetlamps had already come on and I should be at home, for dinner, but I felt so comfortable in my tree, that I  wanted to stay there a little longer. Across from where I sat, were four-story apartment buildings, in which I knew every family. It was such a happy moment, which I would always remember, each time it was full moon again.    

 

Tomorrow, April 23, 2024, it is full moon. Why is it called Pink Moon? The word comes from the herb Pink Moss or Phlox Subulata, a wildflower, which blooms during early springtime. These flowers usually grow in the North American region. Thus, the name Pink Moon associates with Springtime. I find it interesting, through the Native American language, that the moon, in outer space, is colored by what is happening, here, in North California. Every year, there is a Pink Moon, the first full moon of Springtime.   

 

If one imagines the person, who first came up with this idea, he or she was walking through the fields, on a warm full moon’s night and was able to see these beautiful flowers. He or she was probably relieved, that the coldness of the winter was gone and looking forward to spring and summer. You could say, he or she was so happy, he or she saw the moon with colored glasses, although glasses didn’t exist back then.

 

On an uncloudy night, the full moon is seen by all human beings and everywhere they give a different meaning to it. The Pink Moon is an important event that marks many religious and cultural holidays and festivities. It has different names as per different cultures and different people. Christians call it Paschal Moon, which refers to the Eastern celebration. For Jewish people, Pink Moon marks Passover, a holiday on which they celebrate their freedom from Egypt. For Muslims, the Pink Moon signifies the end of the fasting month of Ramadan. For Hindus, Pink Moon is a reminder of the birth of Hanuman, which is an important figure in their religion. Also, Buddhists in Sri Lanka have a version of Pink Moon, called Bak Poya, to commemorate Buddha’s second visit to their country. The second time, somehow, was more significant…

 

Pink Moon is known by a variety of names and symbolizes Spring and fresh growth. It is called the Moon when streams are navigable again or the Breaking Ice Moon. Some call it Moon of the Red Grass appearing or Budding Moon of Plants and Shrubs. Elsewhere, Pink Moon is associated to animals. Moon when the Ducks come back, Moon when the Geese lay Eggs, Frog Moon or Sucker Moon. Sucker Fish are believed to come from the spirit world, to visit various water bodies on earth to purify them.

 

In my early twenties, I often went to a park, in the dark, where I tried to meditate at full moon. It was a hot and dry summer, which is unusual in the Netherlands, where it very often rains. Usually, I sat under a big tree, by a small pond, in which you could see the moon reflected. I could hear owls or the sniffling of a porcupine. One balmy night, I sat, for no apparent reason, on the other side of the pond, when something remarkable happened. With a huge crash, a large branch broke off of the tree I had been sitting under, just like that. If I had been sitting there, I might have been crushed. I stayed calm. A month later, when I returned to that same spot, the tree had been removed and after this, I never went back to that place again.

 

Looking back, I realize, once again, the whole story about meditation has become completely irrelevant to me. Also, I grew up in a Catholic family, but at some point, the story didn’t do anything for me anymore. Actually, I have never really believed in all these boring stories people are so carried away by. Our usual way of talking, which I call DL, is always some kind of dreadful story, but also a monologue. I have always been more interested in dialogue and that is EL. You can only have dialogue after your monologues have been stopped. EL can only happen if your DL has been addressed and therefore stopped. That Path of Totality, is, of course, when your EL can finally continue unobstructed. This is the total eclipse of your so-called mind, because, by listening to yourself speak, you will hear, there is nothing between you and your language.     

 

Begrijpen,

 

Wanneer gaan we eindelijk het enorme verschil ervaren tussen onze Ontlichaamde Taal (OT) en onze Belichaamde Taal (BT)? Zolang we dit verschil nog steeds proberen te begrijpen, staan ​​we onze ervaring van dit verschil niet toe.

 

De hele kwestie van begrip is, vanwege onze betrokkenheid bij OT iets dat volkomen verkeerd wordt begrepen.

 

Wanneer iemand iets zegt, lijken we problemen te hebben met het begrijpen van wat hij of zij zegt, omdat hij of zij zich bezighoudt met OT en geen verbinding maakt met wat hij of zij zegt.

 

In BT is er nooit – ja, absoluut nooit – een probleem om een ​​spreker te verstaan. Hoe kan dat nou? In BT luistert de spreker naar zichzelf terwijl hij of zij spreekt. Hierdoor is hij of zij een met wat hij of zij zegt.

 

De OT-luisteraar, die zegt de BT-spreker niet te begrijpen, die maakt uiteraard ook geen verbinding met deze spreker, aangezien hij of zij er zelf niet aan gewend is, om een verbinding te maken met zijn of haar eigen gesproken woorden.

 

Verbinding maken met wat we zelf zeggen of met wat iemand anders zegt, is geen kwestie van onszelf begrijpen of van iemand anders begrijpen, die met ons spreekt.

 

Verbinding maken met onszelf gaat vooraf aan ons vermogen om verbinding te maken met anderen – dat wil zeggen, als we geen verbinding maken met onszelf, dan kunnen we ook geen verbinding maken met anderen – en verbinding maken met elkaar maakt de weg vrij om elkaar te begrijpen.

 

Zonder verbinding met onszelf of met elkaar – zoals we altijd doen in OT – begrijpen we elkaar eigenlijk nooit echt, ook al doen we alsof we elkaar begrijpen.

 

We blijven problemen met elkaar hebben, omdat we geen verbinding hebben met onszelf of met elkaar, maar we zijn goed in het doen alsof alles in orde is, terwijl dat in werkelijkheid helemaal niet zo is.

 

Zoals gezegd, kunnen we ons niet met elkaar verbinden, voordat we ons met onszelf verbinden. Op dezelfde manier kunnen we elkaar niet begrijpen voordat we onszelf kunnen begrijpen.

 

Iedereen – in OT – blijft proberen, om anderen te begrijpen, waardoor ze geen verbinding kunnen maken met zichzelf en zichzelf kunnen begrijpen.

 

Vreemd genoeg, als we uiteindelijk – dankzij onze ervaring van onze voortdurende BT – gemakkelijk verbonden blijven met onszelf, volgt ons begrip van onszelf moeiteloos. Bovendien, aangezien onze eigen BT ons toont, dat er geen innerlijke taal bestaat, valt er in feite niets te begrijpen in BT.

 

Het zogenaamde begrip, waar we het tijdens OT altijd over hadden, was een verwijzing naar een niet-bestaand, door onze OT geproduceerd innerlijk verbaal proces. In BT daarentegen is het niet nodig om iets te weten of te begrijpen, omdat er in geen  innerlijke taal is. In BT staat de spreker altijd in contact met zichzelf en daarom maakt hij of zij een onmiddellijk verbinding met de luisteraar, die voelt dat er eigenlijk niets te begrijpen valt, omdat er alleen maar iets ervaren kan worden.

 

De vervelende, veeleisende, stressvolle nadruk – in de inspannende OT – op begrip heeft onze behoefte aan verbinding altijd verwaarloosd of afgewezen.

 

Zodra we – in BT – verbinding maken – met onszelf en elkaar – is begrip helemaal geen enkel probleem meer. Op dezelfde manier is er in OT altijd een hoop tam-tam over het zogenaamde problemen met het luisteren. Er wordt in OT ad nauseum herhaald, dat het begrip ontbreekt, omdat we weer niet luisteren of niet opletten. We zouden toch eindelijk eens betere luisteraars moeten worden, want dan zou er meer begrip zijn. Hoe hard we echter ook proberen, om naar de OT-spreker te luisteren, de OT-spreker luistert nooit naar zichzelf. Het is de luisteraar, die naar zo’n aandachtvragende spreker luistert, die hem of haar dus de illusie geeft, dat er naar hem of haar wordt geluisterd en dat er zelfs een soort van verbinding door hem of haar wordt gemaakt. Deze ‘verbinding’ – die niet door de OT-spreker, maar door de slaafse OT-luisteraar wordt gemaakt – vindt  niet echt plaats, omdat nog de OT-spreker, nog de OT-luisteraar in contact is met zichzelf of haarzelf. Bovendien is er in OT geen enkele sprake is van, dat de spreker, de luisteraar wordt en dat de luisteraar, de spreker kan worden. Er is in dit OT machts-vertoon geen beurt-wisseling, alleen bewondering, respect, onderdanigheid, opkijken naar, maar natuurlijk ook angst, wrok, vernedering en onderdrukking.

 

Het voorgaande beschreef hoe we met onze OT de sociale hiërarchie tot stand brengen en in stand houden. OT bepaalt wie de macht heeft, wie mag praten en wie dus is toegestaan om anderen te domineren en te dwingen, die onder hem of haar staan. Een dergelijke stomme, overal voorkomende power-trip verhindert natuurlijk iedere vorm begrip, omdat het in tegenspraak is met het hebben van een verbinding. Omdat er in zo'n OT-geval geen connectie is, ligt alle nadruk dus altijd op begrip.

 

In conclusie, het enige dat er toe doet in OT – onze gebruikelijke onnatuurlijke manier van praten – is dat de luisteraar de spreker gehoorzaamt, die niet naar zichzelf luistert. En ja, als de OT-luisteraar – die gewend is aan OT-sprekers – ooit eindelijk eens zelf aan het woord komt,  dan dwingt hij of zij zijn of haar eigen ‘luisteraar’, omdat hij of zij niet in staat is om verbinding met hem of haar te maken. Als gevolg hiervan gaat ons zogenaamde begrip van onszelf – in DL – altijd over wat we onbewust aan onszelf hebben opgedrongen en wat we, onbedoeld, aan anderen zullen opdringen.

 

Je kunt mij ook horen op mijn twee You Tube-kanalen maximuspeperkamp-hw8sw en Maximus Peperkamp. Je kunt met mij praten op Skype, stuur me eerst een email, dan maken we een afspraak. Hier is mijn emial adres: mpeperkamp@sbcglobal.net en hier is mijn skype naam: limbicease  Laat nou toch eens wat van je horen, zodat je BT kunt gaan ervaren en vanuit Taal Verlichting (TV) kunt gaan leven. Het is echt mogelijk. Je kunt ook naar de You Tube van AnnaMieke kijken en luisteren. Haar You Tube kanaal heet Luisterend Spreken. Ze spreekt heel mooi op haar eigen manier, in het Nederlands, over haar BT en TV. 

 

Kenmerken,

 

Nadat iemand zijn eigen Belichaamde Taal (BT) heeft verkend, niet slechts één of twee keer, maar meerdere keren – zo vaak mogelijk – raakt hij of zij vertrouwd met de kenmerken van zijn of haar Ontlichaamde Taal (OT) en zijn BT. Dezelfde criteria komen keer op keer terug en toch ervaar je elke keer weer iets nieuws. Alleen onze BT kan ons informeren over onze OT. Er is niets toevalligs aan, aangezien onze BT mogelijk is, dankzij ons bewustzijn van de onderscheidende kenmerken van zowel onze OT als onze BT.

 

Aanvankelijk lijken de verschillende kenmerken van BT ons op zichzelf intrigerend, maar naarmate wij voortgaan met BT, gaan ze op in dit majestueuze, nieuwe, robuuste gedragspatroon. Zeker, de schoonheid, samenhang, consistentie en creativiteit van onze BT is heel anders dan onze ongevoelige, ongemakkelijke, energievretende, tegenstrijdige, onnatuurlijke, inspannende, chaotische OT.

 

De realiteit van iemands Taal Verlichting (TV) wordt onthuld zodra iemand in staat is om door te gaan met BT. Onze eigen BT is voor ons het besef dat er absoluut geen taal binnenin ons is. Er is nooit een tekst gevonden in een menselijk lichaam. Deze afwezigheid van onhoorbare spraak, is iets dat ons geloof in een innerlijk zelf, psyche of het hebben van  gedachten, ontkracht. Het kost uiteraard enige tijd om onze conditionering met OT tegen te gaan, maar het begint uiteindelijk geheel vanzelf tot ons door te dringen, omdat we, keer op keer, met BT onszelf blijven laten weten wat we willen en ook kunnen zeggen. We ervaren met absolute zekerheid, dat er bij het loslaten van onze BT of bij de verstilling van  onze BT, er geen innerlijke ik is, die ervoor zorgt, dat wij ons zo gedragen zoals we doen, omdat we waarheidsgetrouw, stil, vredig en echt leeg zijn.

 

Als mensen in de war of overrompeld zijn, zeggen ze soms: ik kon niets bedenken. Met BT ontdekken we echter, dat dit blanco zijn, onze TV en dus onze natuurlijke staat is. Ook als iemand afgeleid is, dan zeggen we: hij of zij is er niet echt. In dit geval wordt de persoon kennelijk intern gestimuleerd. De crux van BT is, dat wanneer we doorgaan met het uiten, verwoorden en hardop zeggen, in onze eigen klank, met onze eigen woorden, op onze eigen manier, wat we geloven te denken of menen te ervaren, dat dan onze denkbeeldige interne spraak zomaar stopt, aangezien deze sowieso nooit echt heeft bestaan.

 

Als we ons bezighouden met BT, in plaats van met OT, dan lijkt het alsof we stil worden vanwege BT,  maar dat is niet wat er gebeurt. Bij BT zijn we altijd stil. Er is dus geen wordingsproces. Desalniettemin ervaren we een aangename, vernieuwende stroom van belevenissen. Daarom zegt deze verwijzing naar stil worden nog steeds iets over de conditionerings geschiedenis met OT. Met onze OT kunnen we niet toelaten, ervaren en begrijpen, hoe het is om te  ontspannen, open en ontvankelijk te zijn, omdat we altijd op onze hoede en bang blijven. Stil worden in OT is altijd het gevolg van niet spreken. Als gevolg daarvan hebben we tijdens BT nog de neiging om, vanuit onze oude gewoonte, te zeggen, dat we stil zijn geworden, door het spreken. Maar, in BT zijn we al stil zodra we ermee beginnen. Dit blijkt elke keer als wij ons ermee bezighouden en dit komt omdat wij begrijpen, dat er geen innerlijke taal is.

 

Deze kenmerken zijn allemaal waarneembaar en verfieerbaar, omdat ze hoorbaar zijn, terwijl wij met onszelf spreken en luisteren naar het geluid van onze eigen stem. Onze oren zijn eraan gewend en zijn dus geconditioneerd, om het geluid van OT te horen, dat we elke dag en overal horen. We hebben de neiging, om het stem geluid van ons welzijn – dat we dus zelden maken en bijna nooit of horen – eruit te filteren en als gevolg daarvan produceren we dit energie-gevende, welkome, prettige, kalmerende geluid niet en kunnen wij het niet horen, omdat het niet door ons wordt geproduceerd. Het lijkt alsof we allemaal doof zijn voor het geluid van onze BT, die we alleen produceren als we naar onszelf luisteren terwijl we spreken. Er is echter niets echt mis met onze oren, onze doofheid is slechts een kwestie van onze conditionering. We kunnen dus nog steeds – zonder enige voorbereiding of oefening – het geluid van BT maken. Wij kunnen het horen en opnieuw worden beïnvloed door de resonerende vibratie van wat ons taal-welzijn zou moeten worden genoemd.

 

Onze tegenstrijdige, gewelddadige, verontrustende conditionerings geschiedenis met OT doet ons allen  geloven, dat wij gedachten, dat wij een geest, dat wij innerlijke taal zouden hebben, maar iedere keer als  wij weer zeggen wat we veronderstellen te denken, dan verdwijnt het. In feite komen we er zo achter, dat de afwezigheid van ons denken onze natuurlijke staat is. We hebben dus eigenlijk nooit iets gedacht. . Elke keer dat we aan onszelf zeggen, wat er nu weer in onze zogenaamde geest speelt, dan voelen we ons heel opgelucht of bevrijd. Dit is niet het geval zolang we nog blijven bezighouden met automatische OT. Tijdens OT zorgt onze illusie van innerlijke verbale constructies, ideeën, concepten en overtuigingen ervoor dat we allerlei vreselijke daden verrichten, om maar te rechtvaardigen, dat wij gelijk hebben, en anderen ongelijk. We voeren onze religieuze en culturele oorlogen dus niet – zoals we allemaal geneigd zijn te geloven, met OT – over hoorbare of leesbare taal, maar altijd over onze innerlijke, gefantaseerde en dus onhoorbare taal. We zijn inderdaad bereid te sterven voor belachelijke fantasieën en we offeren onze individualiteit op, om onze overtuiging te behouden, dat we tot een bepaalde groep behoren.

 

Wanneer wij, keer op keer, hardop, alleen, tegen onszelf, onze verontrustende, verwarde, negatieve gedachtes zeggen en onderzoeken – en luisteren naar de klank van onze stem – dan horen we een verandering in het geluid van onze stem, wanneer we overschakelen van OT naar BT. Er klinkt dan ineens een zucht van opluchting en onze BT onthult iets over ons, dat waar is, maar dat we voorheen bij OT niet konden zeggen of weten. Nu we het zeggen, denken we het niet meer, omdat de woorden, die we spreken nooit in ons hebben gezeten. We zeggen tegen onszelf: er zitten geen woorden of zinnen in onze hersenen. We horen en voelen dat het interne gesprek met onszelf, dat we dachten te voeren, slechts een illusie was, gecreëerd door OT, onze gebruikelijke manier van praten. Ons zogenaamde verstand, de dwaze fantasie van innerlijke taal, is een fictie, die werd gecreëerd en onderhouden door onze OT, waarin we niet mochten zeggen, wat we wilden zeggen en wat we nu perfect kunnen zeggen.

 

Onze OT en BT zijn te herkennen aan blijvende kenmerken. Zodra deze zijn geïdentificeerd, zullen wij beslist de voorkeur gaan geven aan BT en een afschuw gaan hebben voor OT. In het begin lijken we nog onze TV te bereiken met onze BT, maar naarmate we verder gaan met onze BT, dan beseffen we, dat we eigenlijk altijd al zo zijn geweest. Onze ware natuur was natuurlijk altijd al het geval, maar nu hebben we er de juiste taal voor.

 

Wij hebben we het gevoel, dat we altijd op zoek zijn geweest naar BT. We hebben, onbewust, altijd BT willen hebben. Onze persoonlijke conditionerings geschiedenis is analoog aan de geschiedenis van de gehele mensheid. Dit geeft een diepgaand inzicht in wat niet alleen ons gemeenschappelijke probleem was en is, maar ook ons ​​gemeenschappelijke lot of doel: onze eigen OT te overwinnen, zodat wij eindelijk BT kunnen hebben.

 

Ieder mens heeft een zenuw stelsel, waardoor we allemaal zoveel mogelijk onze homeostase willen bereiken en behouden. Ideaal gesproken, zijn het bewust gesproken woorden, die dit zelf-en-anderen regulerende proces vertegenwoordigen, waardoor we stabiliteit behouden, terwijl we ons aanpassen aan de omstandigheden, die optimaal zijn om te overleven. Onze OT verhindert ons ervan, om met onszelf over onze fysiologische ervaringen te praten en om naar onzelf te luisteren, en om te reageren op wat ons lichaam zegt van nature. Het is duidelijk dat de primaire behoefte aan homeostase alleen kan worden voldaan door onze BT, maar nooit door OT. Als biologische organismen er dus in slagen om homeostase te bereiken, dan gaat het leven door, maar als dat niet lukt, volgt er een ramp of de dood.

 

We sterven niet noodzakelijkerwijs vanwege onze stomme OT, maar we creëren allerlei tragedies en problemen. Bovendien verwerven we met onze dissociatieve, ongevoelige OT nooit, wat biologen dynamisch evenwicht noemen, de stabiliteit waarin continue verandering plaatsvindt, terwijl er relatief uniforme omstandigheden heersen. Bedreiging is de enige uniforme omstandigheid die OT veroorzaakt. Of we het nu toegeven of niet, er wel of niet over willen of kunnen praten, alle mensen delen dezelfde biologische kenmerken. Als zij zich bedreigd voelen, willen ze meestal weg van wat hen bedreigd. Daarom is ontwijkings-gedrag – overleving – het belangrijkste gedrag wat wij hebben. Dit betekent, wat onze taal betreft, dat wij allemaal eigenlijk helemaal geen OT willen hebben en dat wij dus allemaal, onbewust, alleen maar BT zouden willen. Alleen bij BT voelen wij ons pas veilig, zijn we echt op ons gemak en onszelf, omdat we ons volledig kunnen uiten en ons tevreden en trots voelen op al onze ervaringen.

 

Hoe meer we kunnen doorgaan met onze BT, hoe meer de kenmerken ervan, maar ook de kenmerken van onze OT ons bekend worden. Met BT drukken we een weldadig gevoel van volledigheid uit, waarin we blijven experimenteren, groeien, leren, genieten en ontdekken. Er is nooit een stop in de stroom van het leven, die evenzeer deel uitmaakt van onze taal als van onze lichamelijke ervaring. Deze link tussen onze taal en wat we in ons lichaam ervaren – terwijl we spreken – vormt de kern van BT. Omdat BT onze ervaringen correct uitdrukt, is het niet nodig om heen en weer te slingeren tussen onze taal en onze ervaring, omdat onze BT onze ervaringen direct, nauwkeurig en bevredigend ten gehore brengt. In OT is dit echter helemaal nooit het geval. Op elk gegeven moment lopen we ófwel helemaal hopeloos vast in de beschrijvingen van ervaringen, die we proberen te beschrijven, óf zijn we gefixeerd op, gehinderd door of verlamd door de ervaringen zelf, zonder dat we er verbaal enige betekenis aan kunnen geven.

 

Ons vermogen om in BT kalm en 

veilig over onze lichamelijke 

gewaarwordingen te spreken,

hangt samen met ons vermogen 

om onze emoties correct en

bevredigend te verwoorden en

 uit te drukken. Zoals we allemaal 

wel weten, is het gemakkelijker 

om zonder emoties over onze 

ervaringen te praten, dan om 

met emoties over onze ervaringen

 te praten. In BT wordt het ons 

eindelijk duidelijk, dat praten 

over onze ervaringen – zonder

 dat wij over onze emoties praten

 – natuurlijk niet echt praten is 

over onze ervaringen. Dit is wat

 we doen in OT en wat natuurlijk

 nooit succesvol kan zijn, omdat

 dit onbedoeld resulteert in het

 spreken over emoties, terwijl 

we onze ervaringen verwaarlozen.

 Terwijl we dus, in OT, allemaal 

alleen maar doen alsof wij het 

niet hebben over onze emoties, 

hebben wij het allemaal, 

voortdurend, ongemerkt, 

over wat we voelen. In OT

 zouden we zogenaamd 

afzonderlijk over onze 

ervaringen en onze emoties

 kunnen praten, wat natuurlijk

 een complete leugen is.

 

Tijdens OT gaan we allemaal zogenaamd akkoord met het idiote idee, dat we afzonderlijk over onze emoties en ervaringen kunnen praten. De realiteit van onze nep OT is dat we alleen kunnen praten over wat doen, maar niet over onze ervaring, niet over onze emoties. In beide gevallen blijven we onvolledig en proberen we ons onvermogen, om ons volledig uit te drukken, te compenseren.

 

Er zijn ook enkele verschillen binnen OT. Degenen met OT, die meer geneigd zijn om hun gevoelens te uiten, veroordelen altijd degenen, die meer geneigd zijn om hun handelingen te bespreken. Uiteraard is het tegenovergestelde net zo waar, aangezien degenen, met OT, die eerder geneigd zijn om wat ze doen of wat gedaan moet worden centraal te stellen, altijd degenen veroordelen die hun emoties uiten, omdat dat de zaak zogezegd alleen maar ophoudt. Het algemene uitgangspunt van OT is, dat de laatste groep de eerstgenoemde groep altijd domineert en dat, ‘normaal’ gesproken, de uitdrukking van onze emotioneel verstoken, zogenaamde objectieve of wetenschappelijke ervaring altijd belangrijker lijkt te zijn dan de uitdrukking van onze emoties, die evenwel de belangrijkste feedback fenomenen zijn, die gelijktijdig met ons handelen plaatsvinden.

 

De adaptieve kenmerken van onze BT mogen zeer zeker niet worden onderschat. Als iemand in staat is om BT te hebben, dan heeft hij of zij dat, ondanks de OT, die altijd en overal plaatsvindt en ondanks zijn of haar eigen conditionerings geschiedenis met OT. In OT mogen we in principe alleen praten over wat we doen, maar niet over hoe we ons nou eigenlijk voelen bij wat we doen. Natuurlijk gaan al onze verwaarloosde gevoelens niet zomaar weg en komen ze altijd weer ergens ineens opduiken. Zoals gezegd, compenseren we met allerlei wangedrag voor het niet kunnen uiten van onze gevoelens en voor het niet kunnen voelen. De onzinnige dingen die we doen om van onszelf af te komen, hebben nadelige gevolgen voor de gezondheid en beperken ernstig ons vermogen om met onszelf en elkaar om te gaan. In onze BT komt alles wat we in OT hebben ontkend weer onder de aandacht en wordt het uitgedrukt met aandacht, acceptatie en integratie.

 

BT heeft zeker intellectuele en wetenschappelijke kenmerken, maar OT is hopeloos anti-intellectueel. Om het bot te zeggen, OT, onze gebruikelijke manier van praten, is een ontkenning van onze menselijke natuur. Bij OT doen we het voorkomen dat de ideale manier om te communiceren is om beleefd en open te zijn, zodat we elkaar accepteren en begrijpen, maar in BT proberen we niet beleefd, bewust of open te zijn. We doen geen enkele moeite in BT, om te luisteren of om iemand dus te accepteren of te begrijpen, omdat we echt open zijn, omdat we echt spreken en luisteren en accepteren en begrijpen. Deze moeiteloze kenmerken van BT tonen onze TV.

 

Characteristics,

 

After one has explored one’s own Embodied Language (EL), not merely once or twice, but multiple times – as often as possible – one becomes familiar with the characteristics of one’s Disembodied Language (DL) and one's EL. The same criteria show up again and again and, yet each time one experiences something new. Only our EL can inform us about our DL. There is nothing accidental about this, as our EL is possible, due to our awareness of the discriminative features of both our DL and our EL.

 

Initially, the various characteristics of EL strike us as intriguing, in and of themselves, but, as time goes by, they blend into this majestic, new, robust behavioral pattern. Certainly, the beaty, coherence, consistency and creativity of our EL is very different from our insensitive, uncomfortable, energy-consuming, contradictory, unnatural, effortful, chaotic DL.

 

The reality of one’s Language Enlightenment (LE) is revealed, once one becomes capable of continuing with EL. Our LE is the realization that there is absolutely no language anywhere inside of us. There never was any text found inside of a human body. This absence of covert speech is something, which debunks our so-called mind or our thoughts. It takes time to counteract our previous conditioning, but it eventually begins to get through to us, because, with our EL, we keep letting ourselves know, whatever we want to say. We experience with certainty, in the let go of EL, there is no inner me, who causes us to behave as we do, as we are truthful, silent, peaceful and empty.

 

If people are confused, they sometimes say: I was drawing a blank. However, with EL we find, that being blank – is our LE – is our natural state. Also, if someone is distracted, we say: he or she isn’t really there. In this case, the person is internally stimulated. The crux of EL is, when we continue to express, verbalize and say out loud, in our own words, in our own way, what we believe to be thinking or experiencing, our imaginary internal speech stops, as it never existed in the first place.  

 

When we engage in EL, instead of DL, it appears as if we become quiet, because of EL, but that is not what happens. With EL, we always are quiet and there is no process of becoming. Therefore, this reference, to becoming quiet, is still saying something about our conditioning history with DL. With DL, we cannot comprehend, what it is like, to be relaxed, open, receptive, because we remain on guard and fearful. Thus, we perceive, becoming quiet, in our DL, as not speaking, and, consequently, during EL, we still tend to say, out of our old habit, that we have become quiet by speaking, but we are already quiet, each time we engage in EL, as there is no inner language.   

      

These characteristics are observable, because they are audible, while we speak and listen to the sound of our own voice. Our ears have been conditioned to hear the sound of DL, which we hear every day, everywhere. We tend to filter out the sound of our own wellbeing and, as a result, we neither produce this happy sound, nor do we hear this sound, as produced by us. It seems as if we are deaf for the sound of our EL, which we only produce, on occasions when we listen to ourselves while we speak. However, there’s nothing really wrong with our ears, our deafness is only a matter of our conditioning. We can still – without any exercise or practice – make the sound of EL and hear this sound and be affected again by what should be called the resonant vibration of our sanity.

 

Our conflicted, violent, troubling conditioning history with DL makes us believe, that we have thoughts, a mind, inner language, but each time we say what we supposedly think, it disappears, and, in fact, we find out, it wasn’t even there to begin with. Each time, we say what, presumably, is on our so-called mind, we feel relieved or free, but this is not the case, as long as we still engage in automatic DL. During DL, our illusion of inner verbal constructs, ideas, concepts and beliefs makes us do many horrible acts, to justify, that we are right, and others are wrong. We don’t fight our religious and cultural wars – as we all tend to believe, with DL – about our overt language, but about our imaginary inner language. Indeed, we are willing to die for our fantasies or we sacrifice our individuality, to maintain our belief, that we belong to some group.           

 

When we say, again and again, out loud, alone, to ourselves, our troubling thoughts – and listen to the sound of our voice – we hear a change in the sound of our voice, when we shift from DL to EL. Instantly, there is a sigh of great relief and our EL reveals something about us that is true, but which, previously, with DL, we couldn’t and didn’t say. Now, as we say it, we no longer think it, as the words we speak, were never inside of us. We say to ourselves: there aren’t any words or sentences inside of our brains. We can hear and sense, the internal conversation with ourselves, we believed to be having, was only an illusion, created by DL, our usual way of talking. Mind, our crazy fantasy of inner language, is a fiction, created and maintained by our DL, in which we are not allowed to say what we wanted to say and what we are perfectly capable of saying.

 

Our DL and our EL can be recognized by their very distinct characteristics. Once these have been identified, we are bound to prefer EL and abhor DL. In the beginning, we seem to achieve our LE with our EL, but, as we continue with our EL, we realize, we have actually always been like this. Also, with our EL, we feel, we have always been looking for our EL, we have, unknowingly, always wanted to have EL and only now we are having it. Our personal history is analogous with the history of all of mankind. This gives us a profound understanding about, what is not only our common problem – DL – but also, our common destiny: to overcome DL and have EL.

 

Each human being has an autonomic system, which makes us want to achieve and maintain our homeostasis. Ideally, it is our EL, that is, our consciously spoken words, which represent this self-and-other-regulating process, by which we maintain stability, while adjusting to the conditions that are optimal for survival. Surely, our DL prevents us speaking about and from listening to our physiological experiences and from responding to what comes naturally. Obviously, our biological need for homeostasis is only met during our EL, but never in DL. When biological systems succeed in achieving homeostasis, life continues, but when they are unsuccessful, disaster or death ensues.

 

We don’t necessarily die, due to our stupid DL, but we certainly create nothing but tragedies. Moreover, with our dissociative, insensitive DL, we never acquire, what biologists call dynamic equilibrium, the stability, in which continuous change occurs yet relatively uniform conditions prevail. Threat is the only uniform condition, which prevails due to our DL. Whether we admit it or not, are willing to talk about it or not or capable of talking about it or not, all humans share the same biological characteristics. This means, mapped onto our language, we all don’t want to have DL and we all, unconsciously, only want EL, as with EL, we are truly at ease and ourselves, as we can fully express ourselves and feel totally resolved about all our experiences.

 

The more we continue with our EL, the more its characteristics, but also the characteristics of our DL become familiar to us. With ongoing EL, we express a sense of completeness, in which we grow, learn, enjoy and keep experimenting. There is never a stop in the flow of life, which is as much part of our language, as of our bodily experience. This link, between our language and what we experience in our body – while we speak – is at the core of EL. Since EL expresses our experiences correctly, there is no need to go back and forth between our language and our experience, because our EL expresses our experience directly, accurately and satisfyingly. In DL, however, this is not the case at all. At any given moment, we are either getting stuck on the descriptions of the experiences we attempt to describe, or we are fixated on, impaired by or paralyzed by experiences themselves, without being able to make any sense of them verbally.

 

Our ability to speak about our bodily sensations calmly and safely in EL, ties in with our ability to express our emotions correctly and satisfyingly. As we all, in some way, know, it is easier to talk about our experiences without emotions, than to talk about our experiences with emotion. In EL, it is, at long last, apparent to us, that talking about our experiences – without talking about our emotions – isn’t really talking about our experiences. This is what we attempt to do in DL, which, as we all, somehow know, is never successful, because, inadvertently, this results in speaking about emotions, while neglecting our experiences. Another weird complication is the contradiction, in DL, supposedly, we can talk about our experiences and our emotions separately, which, of course, is a complete lie.

 

During DL, we all somehow buy into the idiotic idea, that we can talk about our emotions and our experiences separately. The reality of our phony DL is, that we can talk about what are, presumably, our experiences, but not about our emotions or, we only talk about our emotions, but not about our experiences. In each case, we remain incomplete, and we seek to compensate for our inability to express ourselves totally.

 

There are some differences within DL. Those with DL, who are more prone to expressing their feelings, they always condemn those who are more prone to expressing their experiences. Naturally, the opposite is just as true, as those, with DL, who are more likely to express their experiences, always judge those who express their emotions. The bottom-line of DL is, that the latter group dominates the former group and, generally speaking, the expression of our emotionally devoid, presumably, objective or scientific experience always appears to be more important, than expression of emotions, which are the co-occurring feedback phenomena that are happening simultaneously with our actions.  

 

The adaptive characteristics of our EL should not be underestimated. When someone has EL, he or she has it, in spite of the DL, that is going on everywhere all the time and in spite of his or her own conditioning history with DL. In DL, we are, basically, only allowed to talk about what we do, but not about how we feel about what we do. Of course, our neglected feelings don’t go away and always come back to bite us. As stated, we compensate for not being able to express our feelings and not being able to feel. The things we do, to get away from ourselves, have adverse health effects and severely impair our ability to relate to ourselves and each other. In our EL, by contrast, everything we have been avoiding in DL is coming into our attention and is expressed with acceptance and integration.

 

EL has intellectual and scientific characteristics, but our DL is hopelessly anti-intellectual. To put it bluntly, DL, our common way of talking is in denial of our human nature. We make it seem with DL, as if the ideal way to communicate is to try to be open, so that we accept and understand each other, but with EL, we are not trying to be open, to accept or understand, because we are really open, we accept and we understand. These effortless characteristics of our EL signify our LE.